تئاتر باعث بالا رفتن فرهنگ مردم می شود

چند شبی می شود که تئاتر «بیوگرافی: یک بازی» با کارگردانی بورژین عبدالرزاقی در تماشاخانه دیوار چهارم روی صحنه می رود، نمایشی با محوریت موضع تئاتر نوشته «ماکس فریش» با ترجمه فرانک حیدریان، بعد از تماشای این اجرا با کارگردان آن گفتگویی کوتاه داشته ایم که با هم می خوانیم.

به گزارش شهرقشنگ آنلاین چند شبی می شود که تئاتر «بیوگرافی: یک بازی» با کارگردانی بورژین عبدالرزاقی در تماشاخانه دیوار چهارم روی صحنه می رود، نمایشی با محوریت موضع تئاتر نوشته «ماکس فریش» با ترجمه فرانک حیدریان، بعد از تماشای این اجرا با کارگردان آن گفتگویی کوتاه داشته ایم که با هم می خوانیم.

اجرا به موضوع تئاتر و فضای آن می پردازد، ایده آن و انتخاب متن از کجا آمد؟

نمایشنامه بیوگرافی: یک بازی از قدیم برای من نمایشنامه جذابی بوده و بسیار دوستش داشتم و دارم، با نمایشنامه از همان روزهای اول و هجده سال پیش که به کلاس های استاد سمندریان می رفتم آشنا شدم، از نمایشنامه های مورد علاقه استاد سمندریان بود و همیشه سر کلاس ها راجع به این متن صحبت می کردند، ضمن اینکه ترجمه متن را هم استاد دیگرم استاد اسماعیل شنگله انجام داده بودند، تا اینکه حدودا چهار سال پیش احمد ساعتچیان ورژن دیگری از این نمایشنامه را به من معرفی کرد که فرانک حیدریان ترجمه کرده بود، ماکس فریش متن قدیمی را با تعداد کاراکترهای کمتر بازنویسی کرده بود، چون ورژن اولیه این نمایشنامه کاراکترهای بسیار زیادی داشت نمایشنامه بسیار مدرن تر شده بود و پیچیدگی های جذابی هم داشت، ضمن اینکه این ایده که بتوانید به گذشته برگردید و بخش هایی از زندگی تان را تغییر بدهید همیشه برای من جذاب بوده است، تصمیم گرفتیم که این نمایش را به روی صحنه ببریم اما خب به دلیل شرایط کرونا امکانش میسر نبود، تا اینکه بالاخره اواخر زمستان ۱۴۰۰ پیش تولید این نمایش را شروع کردیم.

فرآیند انتخاب بازیگران به چه شکل پیش رفت؟

من، احمد ساعتچیان و الیکا عبدالرزاقی سالهاست که با هم همکاری می کنیم، رضا مولایی هم از بازیگران با سابقه‌تئاتر است و هر چهار نفر از شاگردان استاد سمندریان هستیم و همدیگر را بسیار خوب درک می کنیم، علی جدیدی هم از بازیگرانی است که در چند نمایش پیش از این با هم همکاری کرده بودیم، فرنوش مرواری هم از بازیگرانی بود که پیش از این با او آشنایی داشتم، در مجموع تلاش کردم یک گروه همدل و رفیق را تشکیل بدهم، چون اگر غیر از این باشد نمایش به مشکل خواهد خورد، همه بازیگران کار با دل و جان به روی صحنه می روند و به همین دلیل تماشاچی هم بهتر با نمایش ارتباط برقرار می کند.

۰۰.jpeg

در بسیاری از قسمت های نمایش تماشاگر می خندد، سهم کمدی چقدر در کار شما چقدر است و این یک نمایش سرگرم کننده یا صرفا تفکربرانگیز است؟

کمدی در کنار درام بخش قابل توجهی از این نمایش را شکل می دهد، ماکس فریش می گوید وقتی این نمایشنامه را می نوشتم به کمدی آن فکر می کردم اما این جنس کمدی قرار نیست که صرفا سرگرم کننده باشد، جهان بینی ماکس فریش پشت این نمایشنامه است که تماشاچی را به فکر فرو خواهد برد، تماشاچی در جاهایی از نمایش می خندد و در جاهایی گریه می کند و در پایان با یک سوال مهم به خانه می رود، این که اگر می توانست به عقب برگرد بیوگرافی خود را تغییر می دهد.

وضعیت امروز تئاتر را چگونه می بینید؟ بعد از فروکش کردن تقریبی کرونا شرایط تئاتر بهتر شده است؟

به نظر می آید شرایط به نسبت دوران کرونا بهتر شده است، بسیاری از گروه ها مثل ما که در دوران کرونا به روی صحنه نمی رفتیم الان برگشته ایم و تماشاچی هم دوباره به سالن های تئاتر برگشته است، در مجموع به نظر می رسد که شرایط در حال عادی شدن است.

مخاطب این اجرا بیشتر چه افرادی هستند و استقبال مخاطب تا امروز چگونه بوده است؟

تقریبا می شود گفت که از هر سنی مخاطب داریم، حتی من متوجه شدم که بچه ها هم با این نمایش ارتباط می گیرند که برایم بسیار جالب بود، چون نمایش داستان کودک پسندی ندارد اما چند موردی بوده که بچه ها آمده اند و از کار لذت برده اند، استقبال مخاطب هم تا به این لحظه بسیار خوب بوده است.

۰۰۰.jpeg

به نسبت دوران قبل از کرونا، گرفتن سالن و اجرا بردن روی صحنه سخت تر شده یا آسان تر؟

اجرا بردن یک نمایش اصولا همیشه سخت است، البته در کشور ما به دلیل محدودیت ها و نبود مدیریت درست در سطح کلان سخت تر هم است، هیچ اصول و قاعده ای وجود ندارد و گروه های نمایشی بسیار آسیب می بینند.

با توجه به شرایط اقتصادی، آیا تئاتر امروز در سبد فرهنگی مردم جا دارد؟

متاسفانه به دلیل شرایط اقتصادی بد و گرانی ها و هزینه های بسیار زیاد تولید یک اثر نمایشی، گروه ها مجبور می شوند تا قیمت بلیت را بالاتر ببرند که باعث می شود بسیاری از مردم نتوانند به تماشای یک نمایش بنشینند و این اتفاق بسیار تلخ و غم انگیزی است، تئاتر به عنوان یک هنر فرهنگ ساز باید در دسترس همگان باشد و نه فقط یک قشر خاص از جامعه، در همه جای دنیا به تئاتر یارانه تعلق می گیرد تا گروه های نمایشی برای بردن یک نمایش به روی صحنه مجبور نشوند تا دست به کارهایی بزنند که سطح کارشان پایین بیاید و بالطبع بلیت های نمایش هم آنقدر گران نمی شود تا مردم نتوانند به تماشای آن بنشینند، در کشور خودمان هم تا چند سال پیش یارانه به تئاتر تعلق می گرفت که متاسفانه از جایی به بعد این یارانه قطع شد و ضربه‌ بزرگی به تئاتر ایران زد، در هر جای جهان بروید می بینید که مدیران و سران آن کشورها چقدر برای تئاتر اهمیت قائل هستند و تمام تلاششان را می کنند تا مردم همواره تئاتر ببینند و از تئاتر حمایت می کنند چون می دانند که تئاتر باعث بالاتر رفتن فرهنگ مردم کشورشان می شود اما در کشور خودمان افسوس که هیچ حمایتی از گروه های تئاتری نمی شود.

«عباسعلی اسکتی»

۲۳ شهریور ۱۴۰۱ - ۰۹:۲۱
کد خبر: 2491

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
  • نظرات حاوی توهین و هرگونه نسبت ناروا به اشخاص حقیقی و حقوقی منتشر نمی‌شود.
  • نظراتی که غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نمی‌شود.
  • 0 + 0 =